Na de Tweede Wereldoorlog bleek de Stenen Silo te klein geworden. In 1952 werd naast de Stenen Silo een geheel nieuwe graansilo gebouwd, de Betonnen Silo. Deze was 45 meter lang, 37 meter hoog en ook voorzien van blinde gevels. De architecten van de betonnen silo zijn Jan Diederik Postma (1890-1962) en zijn zoon, Aebele Gerke (1917-2001). J.D. Postma heeft meerdere silo-complexen in Nederland ontworpen. J.D. Postma was gespecialiseerd in fabrieken en kantoren, en zeer deskundig op het gebied van constructies. Een eigen stijl had hij niet echt, hij paste vooral de heersende stijlen toe. In Amsterdam heeft hij diverse onderdelen van de NDSM-werf gebouwd zoals het Kraanspoor (ook in 1952), een 270 meter lang en 10 meter breed kraanspoor aan de noordelijke IJ-oever.
De betonnen silo is gebouwd in 1952, toen de naastgelegen stenen graansilo te klein werd. De silo is 45 meter lang en 37 meter hoog; de schachten waren 15 m² groot. Opdrachtgever voor de bouw was de Nederlandse Silo-, Elevator- en Graanfactor Maatschappij, kortweg de Segmij, opgericht in 1895 en ook eigenaar van de stenen silo.
De betonnen silo was tot 1987 in gebruik. De graanoverslag was toen verschoven naar modernere faciliteiten in de Vlothaven in Amsterdam.
In de loop van de jaren negentig viel het besluit om de silo’s een woon- en werkfunctie te geven. De oude bakstenen silo werd in 1992 een Rijksmonument – een vorm van bescherming die de betonnen silo nooit heeft gekregen. Toch is restauratiearchitect Van Stigt op dezelfde manier omgesprongen met beide bouwwerken: het oorspronkelijke karakter moest zoveel mogelijk behouden blijven, terwijl tegelijkertijd flinke veranderingen moesten worden doorgevoerd om de nieuwe woonfunctie mogelijk te maken.